شیشهٔ می دور از آن لب های می گون می گریست

تا دل خود را دمی خالی کند خون می گریست

دوش بر سوز دل من گریه ها می کرد شمع

چشم من آن گریه را می دید و افزون می گریست

آن نه شب بود در ایام لیلی هر صباح

آسمان شب تا سحر بر حال مجنون می گریست

سیل در هامون، صدا در کوه، می دانی چه بود؟

از غم من کوه می نالید و هامون می گریست

چیست دامان سپهر امروز پرخون از شفق؟

غالبا امشب ز درد عشق گردون می گریست

بر رخ زردم ببین خط های اشک سرخ را

این نشانی هاست که امشب چشم من خون می گریست

شب که می خواندی هلالی را و می راندی به ناز

در درون پیش تو می خندید و بیرون می گریست